تأثیر داروی داکسپین بر فیزیولوژی تولیدمثل در موش صحرایی نر بالغ

سابقه و هدف: داروی داکسپین یک مهارکننده بازجذب سروتونین و نوراپی نفرین است. با توجه به اهمیت این دارو در درمان بیماری های عصبی، اثرات جانبی آن بر محورهای آندوکرینی اهمیت فراوانی دارد. در این تحقیق اثر داروی داکسپین هیدروکلراید بر محور هیپوفیز- گناد و روند اسپرماتوژنز مورد بررسی قرار گرفت. روش بررسی: این تحقیق به صورت تجربی بر روی 40 سر موش صحرایی نر بالغ از نژاد ویستار در قالب پنج گروه 8 تایی انجام شد. گروه کنترل هیچ تیمار دارویی بر روی آن صورت نگرفت. گروه شاهد روزانه 2 سی سی آب مقطر به عنوان حلال دارو دریافت کرد. گروه های تجربی مقادیر 35، 70 و 140 میلی گرم بر کیلوگرم داروی داکسپین به مدت 21 روز به صورت خوراکی دریافت کردند. از تمام گروه ها، در روز بیست و دوم خون گیری به عمل آمد و غلظت سرمی هورمون lh، fsh و تستوسترون به روش رادیو ایمونواسی اندازه گیری شد. تغییرات بافتی بیضه بین گروه های تجربی و کنترل نیز بررسی شد. از آزمون های anova و دانکن برای تحلیل آماری استفاده شد. یافته ها: مصرف داکسپین به مقدار 140 میلی گرم بر کیلوگرم باعث کاهش میزان تستوسترون و افزایش غلظت fsh و lh شد (05/0p<). بررسی های بافتی بیضه ها حاکی از کاهش مشخصی در زنجیره سلولی اسپرم ساز در دوز 140 میلی گرم بر کیلوگرم بود. نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد مصرف داکسپین با غلظت 140 میلی گرم بر کیلوگرم، به طور معنی داری باعث کاهش غلظت سرمی هورمون تستوسترون، تضعیف روند تولید سلول های اسپرماتوژنیک و افزایش غلظت سرمی هورمون های fsh و lh می گردد. بنابراین احتمالاً مصرف این دارو با دوز و مدت زمان زیاد باعث کاهش عملکرد فعالیت تولیدمثلی خواهد شد.